Οι φίλοι μου

Ο ι  φ ί λ ο ι  μ ο υ

Τη φέρνει να κάτσει λίγο κοντά μου, σαν να την εξημερώνει προσωρινά, μόνο για χάρη μου.
Είναι απάτη και το γνώριζα όταν σμίξαμε τα χέρια μας στον πυθμένα της ανάγκης
αραδιάζοντας τις σκέψεις μας σωρό μα πάντα φυλάσσοντας μια λέξη κρυφή
κι ας το νιώσαμε πως εξαιτίας της τρέμει κι ετούτη η έρημη γέφυρα που ευλογημένα κάποτε μας ένωσε.
Σ’ αυτή μας τη συνάντηση όλα τα μάτια μου σε είδαν να κυοφορείς μια παραίτηση
μα το φως είναι αμυδρό εδώ κάτω κι ίσως να έκανα λάθος, το παραδέχομαι.
Οι ρυθμικές κινήσεις των σκιών σαν τρεμοπαίζουν τα βλέφαρά σου μάζεψαν μ’ ευκολία τα χαμένα κλειδιά που κάποτε αυθαίρετα χρησιμοποίησα μπαινοβγαίνοντας στην αθανασία.
Ήθελα να ενωθούν τα χείλια μας αλλά φοβήθηκα τη γεύση που μ’ έμαθαν τα όνειρα να ξεχωρίζω σ’ ένα σιωπηλό δικαστήριο σκονισμένων αμαρτιών· πως κρίθηκα ένοχη ξανά;
Μόνη ήλπιζα, μόνη πίστεψα πως θα τα καταφέρω, αιώνια ν’ αφουγκράζομαι και με λαχτάρα μετέπειτα να ικανοποιώ τα ανεξήγητα βαθιά θέλω που τρέφουν την αχόρταγη μικρή ψυχή μου.
Την έχω χάσει ήδη την παρτίδα κι ο βασιλιάς μου γραπώθηκε απ’ τα λεπτά, χλωμά σου δάχτυλα
ενόσω εγώ ατένιζα ηρωικά πελάγη δήθεν ανεξαρτησίας που χώρεσαν το μεγαλείο τους σ’ ένα πικρό σου δάκρυ.
Ποια σκληρή επιλογή σ’ έφερε στο δρόμο μου κι από μια σου και μόνο νίκη κατάφερες να μετατρέψεις το σώμα μου σ’ ένα εύθραυστο μίτο και σαν άλλη Αριάδνη την άκρη να κρατάς με τέτοια βεβαιότητα πως μ’ έχεις μάθει πια να ξεγελώ του θανάτου μου τον οίκτο.
Στο καράβι του κόσμου μ’ έβαλες άβουλα να πλέω, μίσθωσες ψέματα για ναύτες και καπετάνιος ο καιρός , απ’ της πηγής σου τη δεμένη ύπαρξη με το σχήμα ενός ήσυχου λάμδα ως τις μονάκριβες γάμπες σου κυματίζουν ολόμαυρα τα πανιά μου και εσύ περιχαρής κι ολάνθιστη τραβάς το νήμα.
Τότε δε γνώριζες ακόμη πως θα ‘βρισκα το θάρρος και με περιγελούσες ενώ στα μάτια μου είχες ήδη αντικρίσει το βάρος της φυγής σου σηκώνοντας το κύμα της πελώριας θλίψης σου αλλάζοντας μου δρόμο μήπως και καταφέρεις να πνίξεις ότι υλικό και άυλο μας έπλασε ίδιους.