Είμαι ο Δείκτης

Ε ί μ α ι   ο    δ ε ί κ τ η ς

Ενώνω τα γόνατά μου, χαμηλά
Θα ‘θελα η σκηνή να ‘ναι άδεια
κάτι τέτοιες ώρες η υγρασία σου τρυπά τη λύπη
κλωτσά της νύχτας τη φωλιά στα σκαλοπάτια μας
μονάχη και λευκή
θα ξεψυχά στο αριστερό μου πόδι

Ξόδεψα τόσα γδαρσίματα σε χαίνουσες πληγές
λερώθηκε ανεξίτηλα το αγαπημένο σου φουστάνι

Ότι χαϊδέψαμε μένει

Ένα ασήμαντο χορτάρι μίλησε χθες για τις επιθυμίες σου
Ένα καυτό σώμα με μια ουρά στην πρίζα
σταγόνες ποτίζουνε τον αφαλό μου μοιάζουν μ’ εκείνο το παράξενο τριαντάφυλλο
παράξενη
Ανεβάζω και κατεβάζω
ουράνια σχοινιά
Επαναληπτικές κινήσεις που προξενούν ασφάλεια ή θλίψη

Είμαι ο δείκτης

– Θεέ, θα ‘θελα να ‘μαι αυτός –

Ατιμάζω τα πιστεύω σου δημιουργώντας ήχους
η μνήμη ξεκολλάει σαν την αφίσα που έκρυψες στην παιδική σου ντουλάπα
τα μηνύματά μου τα βρίσκεις αστεία και λιγάκι μονότονα
ήταν στ’ αλήθεια τα σχέδια μυθοπλασία κι αν ναι
για τους ερωτευμένους που αίφνης αγαπήθηκαν
ποιος θα πληρώσει;

Ανήκαμε κι εμείς στις υποθέσεις της
πόσο μακριά θα φτάναμε κανείς δεν τόλμησε να λογαριάσει
γραπώσαμε όσα κοχύλια αλώνιζαν στις κοιμισμένες θάλασσες
των αυτιών αινίγματα
ακούσαμε αντικριστά
το κλάμα των δέντρων

Ύστερα καταφτάσανε τα πρώτα γράμματα
το όμικρον ξεχείλισε και γέννησε στο μαύρο σου σακίδιο
μικρές υπερβολές
κολυμπάνε, σιωπηλά ψαράκια στον λαιμό μου
βουτάνε πού και πού
η διαταραχή μεταφέρεται από μάτι σε μάτι
ασυναίσθητα

πλέκω τα μαλλιά μας με γαλάζιες κλωστές

θα περιμένεις μερικές δεκαετίες
βαριεστημένα θα σχολάν οι χαραυγές
οφείλεις
την ακατάλληλη στιγμή
να βρεις τους σπόρους αφύτευτους
την πόρτα της αυλής μου ρημαγμένη
άσαρκα τα γόνατά σου ν’ ακουμπήσουν
τη γη που νόμιζες δική σου.

Tύλιξες άραγε στην τσέπη σου έστω μια αυτοσχέδια
δική μου μέρα να την εξαργυρώσεις
τώρα που σου ‘πεσε βαρύ το τίμημα του χρόνου;