Υπόθεση

Υ π ό θ ε σ η

Είναι που μ’ έμαθες ν’ αγγίζω στα σκοτάδια
της ομορφιάς της μάχης μου το μαγεμένο χώμα.
Σαν άπλωσες κι ακούμπησες στα στήθη μου το στόμα
χιόνι απαλό λευκό απλώθηκε στης μνήμης τα σημάδια.

Σε υγρούς καθρέπτες την όψη μου αντικρίζω·
έχεις ξεχάσει, φοβάμαι, της αυγής το άρωμα.
Ποτάμια κυλάνε οι ψυχές και στέκομαι σαν άγαλμα,
απ’ τις ρυτίδες των ματιών την ευλογία να ξεχωρίζω.

Η υπόθεση δεν ήτανε ποτέ επιλογή.
Κρύβω απόμερα της οπτικής μας την αλήθεια,
ζήσε ελεύθερος στης λογικής τα παραμύθια·
μες τα νερά τους γιάτρεψα του κόσμου την πληγή.

Στα πεσμένα φύλλα του Οκτώβρη θα βρεις την ευτυχία.
Δυο κομμάτια σώματος κι ένα κύμα που δεν έφτασε ποτέ.
Τι γαλήνια η αγάπη μας στα αίματα κοιμάται,
χάθηκα στις στροφές των δρόμων που χάραζες ευθεία.

Μέτρησα γέρους και ξερούς συντρόφους,
η δύναμη που σου ‘δωσαν σε πότισε ζωή
κι η γνώση τους μου πρόσταξε να βγάλω μια κραυγή.
Μην κοιμηθείς αγάπη μου, θα πάμε σ’ άλλους τόπους.